Լինում է, չի լինում մի մոռացկոտ դդում է լինում ։Այդ մոռացկոտ դդումը իր ընկերներին չէր հիշում։ Մի օր իր ընկերը գալիս է, որ իրեն տեսնի ու գնա։ Դդումը եկավ ու իր ընկերոջը ասաց,

– Դու ո՞վ ես։

Զարմացած ընկերը ասաց,

– Ոնց դու ինձ չես հիշում։ Ուրեմն մյուս ընկերներիդ էլ չես հիշում։ Քո անունը Մոռացկոտ դդում է, իսկ իմ անունն ի՞նչ էր դու չես հիշում։

Նա ամաչեց, որ ինքն իր անունը չգիտեր։ Մոռացկոտ դդումին իր ընկերն ասաց, որ նա պետք է գնա դպրոց։ Ուսուցիչներն ամեն ինչ անում էին, որ դդումը հիշի ամեն ինչ։ Նրան տալիս էին օգտակար և համեղ ուտելիքներ, մարզանքներ էին անում հիշուղությունը վերականգնող։ Դդումը շատ շնորհակալ էր իր ուսուցիչներից։ Նրա մոտ կամաց-կամաց ստացվում էր չմոռանալ;